De truc met de kaart...

Al héél, héél lang snakte ik naar een kaart om binnen te geraken in het ISPC te Gent. Ik mocht natuurlijk af en toe de kaart van een vriend of een vriendin lenen maar da's toch niet helemaal hetzelfde als een eigen kaart hé...
Want bij mij kan de goesting daar plots zijn en dan moet ik onmiddellijk kunnen gaan!

Nu hebben we in november hier bij mij thuis een workshop gehad van Le Creuset voor een hoop bloggers. Natuurlijk hebben we die avond vooral gekookt in de potten en pannen van Le Creuset maar we hebben toch ook héél wat afgekletst en mekaar de nodige tips doorgegeven.
Myriam Minne - bezielster van de blog Hap en Tap - gaf me dé tip van de avond om aan een kaart van het ISPC te geraken.

O, zei ze da's héél simpel... je maakt je lid van de Dolce Club en ze sturen je een lidkaart op. En met die kaart kan je dan zomaar het ISPC binnen wandelen! Ongelofelijk niet? Dezelfde avond - zéér laat dus na een mega afwas - ben ik nog achter mijn computer gekropen en heb me sietopresto lid gemaakt van die Dolce Club. Er zijn verschillende formules maar mij was het te doen om de kaart en dus koos ik de allergoedkoopste - ongeveer een dertig euro voor één jaar lidmaatschap. Kleine bijdrage vind ik om voor een héél jaar toegang te hebben tot het grootste foodwalhalla van Vlaanderen...! Buiten je lidkaart krijg je voor die dertig euro nog een tijdschrift - een soort clubblad - in pdf. Ze organiseren ook allerlei uitstappen en reizen. Zo gaan ze in maart naar Rungis - dat lijkt me eigenlijk nog wel tof... 't nadeel is dat ik dan bèrevroeg ga moeten opstaan!

 

Eenmaal ingeschreven zat ik natuurlijk te popelen om eens een uitstapje naar Gent maken.
Maar man, dat duurde en duurde voor die kaart toekwam... Elke dag vroeg ik aan Koen : En..? Hij werd er horendul van! Ik heb zeker drie keer naar die gasten gemaild van ongeduld Maar, eindelijk na zeker drie lange weken wachten lag de kaart in onze brievenbus. Ik super, super blij en yep hoor, de volgende maandagmorgen stond ik al in het ISPC...

Héérlijk gewoonweg zo rondslenteren tussen alle potjes en flesjes, dan even vastpakken en bekijken... uitleg lezen en terugzetten want nu zat er géén druk achter. Ik hoefde helemaal niks te kopen, want ik kon zo de volgende maandag terugkomen!

En suprise, suprise wat lag er daar? Jawel, mensen, een hele stapel kookboeken van De Tafel van Tien... niet te geloven hé?

Maar het speciaalste waren toch de potjes met eetbare insecten... om te proeven! Ik heb het even aan mij laten voorbijgaan want zo op mijn nuchtere maag een krekel degusteren dat zag ik niet onmiddellijk zitten. Maar de man bij de potjes was laaiend enthousiast! De proteïne van de toekomst!
Stefanie en ik nemen het onderwerp van de workshop "Lekker koken met kleine beestjes" nog even in beraad maar hét zit er aan te komen mensen...!
I