Zaterdagavond waren Koen en ik gevraagd op een mooi trouwfeest. Het was écht waar een zalige avond met heerlijk eten en super leuk gezelschap... Een avond die ik niet vlug ga vergeten want ik heb het die avond toch wel voor mekaar gekregen om mijn pols te breken. Nu, sommige dingen zaten me écht niet mee zoals bv. de datum : een dertiende! En ook die Connemaraa van Sardou... dat is niks voor mij. Dat servetzwaaien doe ik altijd iets té enthousiast et voilà deze keer bleven de gevolgen dus niet uit!
Na een ganse nacht van ijs opleggen hebben we 's morgens toch het verstandige besluit genomen om de spoed op te zoeken. De dokter van wacht was zéér enthousiast en zei me : Madame ge hebt chance! Het wordt géén operatie... terwijl ik op een doodgewone verstuiking rekende!
En dus beste mensen zit ik hier nu, opgesloten in een gips tot aan mijn elleboog! Tof hoor, zo vlak voor de eindejaarsperiode... ik kan momenteel géén enkel pakje maken en ook dozen openen en etiketten plakken is praktisch onmogelijk.
En misschien nóg erger... ik kan zelfs geen chefmes vasthouden en groenten snijden! Koken is nu gereduceerd tot iets opwarmen in de microgolf of iets stomen in de steamer. Ik prijs nu mijn beenhouwer en visboer dat ze zoveel lekkere schoteltjes maken zodat ik toch deze bijzondere karige tijd nog enigzins kan doorkomen... Ik wil hier nu wel voor de goede orde even vermelden dat mijn Koen al zijn uiterste best heeft gedaan en al "gekookt" heeft voor mij! Hij heeft na een grondige uitleg mét een gevaarlijk groot mes witloof gesneden.
Weliswaar waren de reepjes wat aan de brede kant maar een gegeven paard kijk je sowieso niet in de mond.
Hij heeft échter wel talent om carpaccio van zalm te snijden en ik ben van plan om hem in de toekomst altijd in te zetten wanneer er carpaccio moet gesneden worden! 't Is werkelijk een natuurtalent!
Omdat jullie hier op de blog niet op water en brood wil zetten, ben ik dus even door mijn archief gegaan en heb er nog een gerechtje voor jullie uitgevist.
Een zàlig winters sausje voor bij de pasta... Een afgeleide van een grote klassieker, de Alfredosaus!
Alfredo was een Italiaanse chef met een ziekelijke vrouw. Triestig hé... een man die zoveel moet werken en die heeft dan een vrouw die héle dagen op de zetel ligt! Wel, om dat mens van de zetel te krijgen bedacht Alfredo een heerlijke, aansterkende pastasaus. Je hoort me al komen hé? Ja, mensen de caloriën vliegen ons hier om de oren maar zoals altijd bij super lekkere dingen... eet er van maar met mate! Toch heb ik hier en daar een serieuze aanpassing gedaan zoals de volle room vervangen door zure room en de boter uit het oorspronkelijke recept helemaal achterwege gelaten. Dat scheelt dan weeral enkele honderden caloriën.
Het is een makkelijk sausje. Je laat gewoonweg de kaas - zonder korst natuurlijk - smelten in de zure room. Blijf roeren en voeg goed wat peper van de molen toe. Proef of je saus lekker pittig is. Anders gewoonweg nog wat kaas toevoegen..
Hak de walnoten en bak op in de pan met wat boter en zout tot ze mooi krokant zijn. Liefhebbers van salie voegen deze ook fijngesnipperd aan de pan toe.
Kook ondertussen je pasta gaar en spaar wat pastawater. Doe de pasta bij in de saus en meng alles goed. Indien de saus te dik is, kan je ze wat lichter maken met het pasta water. Voeg ook flink wat geraspte parmesaan toe. Doe alles in een mooie schaal en werk af met de gebakken noten en wat salie.
En écht waar van zo'n sausje op een bordje lekkere pasta kikkert een mens gelijk op!
Een soort van Alfredo saus
Ingrediënten,
- een potje zure room
- een stuk dolcelatte of eventueel gorgonzola als je het iets pittiger wil
- verse peper uit de molen
- véél vers gemalen parmezaan
- walnoten
- wat goeie boter
- Maldon zout
- verse salieblaadjes
