Eindelijk Parijs...

Op Paasmorgen hebben we een vroege TGV naar Parijs genomen... Na al die weken hard werken in La Cantine was er eindelijk een beetje vakantie! Twee volle dagen Parijs. Heerlijk!
Gelukkig zijn onze kindjes uit het paaseieren rapen gegroeid en konden we ze zonder probleem achterlaten in respectievelijk Kortrijk en Antwerpen.

Dank zij de tips van de familie Vieren - zij staan ons steeds bij als het Parijs betreft - hadden we een leuk hotel in le 9ième. Hotel Paradis is klein, gezellig én wat belangrijk is... op wandelafstand van al de buurten waar we graag rondlopen.
Omdat het nog zó koud was vroeg op de morgen beslisten we om eerst ter plaatse een lekker ontbijtje te nemen met hete koffie en warme toast.

En dan was het stappen geblazen naar Buvette alwaar we een tweede ontbijt - ik toch - nuttigden.

Ja, ik moet toch sowieso marktonderzoek doen en overal wat bijleren hé... Buvette is een zalig adresje om te ontbijten, te lunchen of een zomaar een hapje te eten bij een lekker glaasje wijn. Smal, klein én bomvol volk.

Ondertussen was de temperatuur buiten een flink stuk geklommen en konden we volop genieten van de schitterende Rue des Martyrs. Een echte straat voor foodies! Daar maken de groentemannen écht serieus werk van hun etalage.

 

Van alles kan je er vinden... bloemenwinkels, artisanale bakkerijen, beenhouwers. En alles was open ondanks het feit dat het toch Pasen was.

Omdat je na twee ontbijten niet écht meer kunt lunchen, besloten we gewoonweg om een dessert te eten maar dan wel vergezeld van een goed wijntje.

In Champeaux - waar vroeger Forum des Halles was - kan je goed eten en is de bediening zeer vriendelijk. En je hebt ook een goed zicht op al het verse groen van de nieuw aangelegde Jardin Nelson Mandela.
Op zondag zijn de Seineboorden autoloos en dus hebben we een hele lange wandeling langs het water gemaakt. Kwestie van wat caloriën te verbranden.

Het was natuurlijk niet al eten wat de klok sloeg! We hebben ook nog een tentoonstelling bezocht in Beaubourg. Jim Dine. Die man heeft een zwak voor harten, badjassen en Pinokio. Zelf heb ik het niet écht zo met harten maar geef toe die van Jim zijn niet mis!

Le Marais met de Place des Vosges staat sinds we er ooit een kleine week gelogeerd hebben ook altijd op ons programma.

En natuurlijk hebben we ook Merci weer bezocht...maar wel op maandag want die zijn nooit open op zondag.

En, ja, ook daar hebben we gegeten en wel in "Cantine"... we voelden ons onmiddellijk thuis!
In de Printemps op de boulevard Haussman heb je nu op de twee bovenste verdiepingen een "Printemps du Gout".

Zo'n beetje als La Grande Epicerie op de Rive Gauche. Tof, en mooi maar wel ook zéér duur.

Niet om elke week je boodschappen te gaan doen. Maar het uitzicht op het terras is wel de moeite om de roltrap tot boven te nemen...

Omdat er een "grève" bij het SCNF was aangekondigd op maandag zijn we uit alle veiligheid maar  een paar uur vroeger naar huis gekomen.

Met die Fransen weet je maar nooit... en ik wilde toch weer tijdig terug in mijn keuken kunnen staan.

Nog altijd mijn favoriet... Ottolenghi!

Ja, hij blijft écht een van mijn favoriete chefs... Yotam Ottolenghi. Alhoewel ik nog zijn allernieuwste kookboek niet gekocht heb - het gaat over zoete dingen, taart en dessert. Ik zal het vermoedelijk toch binnenkort kopen want mijn ventje eet nu eenmaal graag iets zoets én ik wil ook mijn reeks kookboeken van Ottolenghi compleet maken.

Het gerecht/salade komt uit Plenty more. Het is een mengeling van koude en warme ingredïenten. Lekker dus die tegenstellingen.

Natuurlijk heb ik het recept niet letterlijk gevolgd... want dan moest ik weer véél te veel kruiden en spullen bij mekaar zoeken die waarschijnlijk maar eens af en toe uit de kast komen en jullie weten, da's mijn ding niet. Simpel en vlug dat is wat we hier zoeken.

Het allerlekkerste is eigenlijk de ajuin die je aanbakt in de kruiden met de suiker. Dus ik stel voor dat je écht veel ajuin gebruikt. In het oorspronkelijk recept staat er maar eentje in maar ik zou zéker drie of vier stuks durven gebruiken.
Ook gaat onze man zelf zijn kikkererwten weken en koken maar dat doen wij niet. Wij kopen gewoon een blik of twee kikkererwten. De beste zijn die in de glazen potten heb ik ergens gelezen. Waarschijnlijk heb je zelf een favoriet merk, ga er dan voor...

Dus we beginnen met de mise-en-place. Het klaar zetten en voorbereiden van onze spullen zodat we straks zorgeloos kunnen koken. Sinds La Cantine ben ik me meer en meer bewust van de belangrijkheid van deze stap...
We hebben nodig: een kleine bloemkool waarvan je alleen de roosjes gebruikt. De rest is voor een of andere soep. Verder de kikkererwten - één of twee blikken afhankelijk van de hoeveelheid die je wil maken.
Een of twee dikke, héle rijpe mango's. Het is super belangrijk van hier de allerduurste mango te kopen en niet die goedkope half groene dingen die hard zijn als rapen. Je recept valt of staat ermee!
Dan de ajuinen. Cruciaal in deze bereiding. Laat je niet leiden door mijn foto want ik heb achteraf nog twee ajuinen extra gestoofd. In mooi en fijne ringen snijden hé... geen lelijke grove stukken aub! De esthetiek van ons gerecht is reuze belangrijk...
Een hoop gewassen babyspinazie en nog wat platte peterselie. Om te kruiden koop je gewoon couscous kruiden - daar zit ongeveer alles in wat Ottolenghi voorschrijft in zijn recept - en vergeet ook niet je zak fijne suiker klaar te zetten!
Verder heb je nog zout nodig - Maldon natuurlijk - peper en wat olie om te bakken.

Begin met je bloemkoolroosjes kort te stomen. Dat kan je dat zelfs een dag op voorhand doen maar zorg dat ze niet té zacht zijn... ze moeten nog beet hebben.

Ok... zet nu de pan op het vuur, doe er de olie in en bak de ajuin bruin. Om ajuin bruin te bakken voeg je géén zout toe want anders laat hij onmiddellijk zijn water los en gaat hij glazig worden en veel minder makkelijk bruin worden.
Eenmaal bruin voeg je een twee koffielepels couscouskruiden en twee koffielepels fijne suiker toe.
Goed schrapen met je houten spatel over de bodem van de pan zodat de suiker en de kruiden goed aan de ajuin gaan hangen en niet je pan karameliseren. Hou ook je temperatuur in het oog. Vuur wat minderen dus...

Voeg wat extra olie toe en doe de bloemkoolroosjes in de pan. Voeg weer wat kruiden - twee koffielepels dus - toe maar geen suiker deze keer. Laat ze wat liggen op hoog vuur zodat ze hier en daar wat aangebakken en bruin worden.
Nu ook weer uit de pan op een bord doen.

Opnieuw wat olie in de pan. En nu zijn de kikkererwten aan de beurt. Je geeft ze dezelfde behandeling als de bloemkool. En als die ook wat kleur hebben mag je alle bloemkool en ajuin bij in de pan doen en goed mengen. Proef en kruid nog met wat peper, zout zal waarschijnlijk niet nodig zijn.

Maak een schaal klaar waar je de gewassen spinazie op legt. Ik geef die dan wat citroenolie en wat Maldonzout zodat de spinazie al lekker smaakt opzichzelf. Stort er de volledige inhoud van de pan op
de spinazie en meng er de mango onder. Werk af met de platte peterselie die je vooraf mooi fijn gehakt hebt...

Je kan het zo onmiddellijk opeten maar zelf afgekoeld is het ook lekker...






Salade met gekruide kikkererwten en mango



Ingredïenten

• een of twee blikjes kikkererwten
• twee dikke mango's
• een zakje babyspinazie
• een kleine bloemkool
• drie ajuinen of twee
• platte peterselie
• olie om te bakken
• peper - Maldon zout
• suiker
• couscouskruiden
• citroenolie

Een beetje Parijs...

Vorige zondag zijn Koen en ik naar Maison&Objet gereden. Da's bijna in Parijs maar toch niet helemaal... maar goed het is toch weer eens wat anders dan Kortrijk.
Voor de eerste keer ben ik naar de beurs geweest in mijn nieuwe functie : chef van La Cantine!
Niet dat het veel verschil uitmaakt maar ik geniet van mijn nieuwe status!

In september waren Sofie en ik nooit tot in Parijs op de beurs geraakt omdat er een staking was van de vrachtwagenchauffeurs in Frankrijk. Opération Escargot... ik ga dat verdomme nooit vergeten! Het duurde tot voor Rijsel eer we wisten wat er aan de hand was. Na enig weg en weer getelefoneer met Koen die thuis voor zijn computer zat, beseften we dat de vrachtwagens alle verkeer naar Parijs tegenhielden en zo traag als slakken lieten rijden. Bijgevolg hebben we in september niks van de beurs gezien...

Maar nu zondag zijn we in een rechte lijn door het ochtengloren naar Villepinte gereden. Zàlige trip door de eindeloze velden.

We hebben alles op ons gemak gedaan en lekker veel koffie- en eetpauzes genomen... Het eten is niet écht optimaal maar in de hallen met de duurste spullen kun je nog wel iets lekkers vinden. Alleen de prijs! 49 euro voor mijn sushi, twee mini plastieken glaasjes wijn en de Paris-Brest van Koen. Dieven zijn dat daar.

Aangezien we dus wéér geen echt weekend/zondag hadden, heb ik weer niks kunnen koken voor mijn blog. Sorry mensen... volgende keer beter.
Maar om jullie te troosten heb ik een leuk filmpje van You Tube voor jullie. Eentje over zout. En jullie weten onderhand al wel hoe verschrikkelijk belangrijk zout voor mij is. Vooral Maldon zout.
En by the way... je kan het nu bij ons komen kopen! Ik heb nu met La Cantine een mini winkeltje met wat lekkere spullen. Basilicum olie, citroenolie, Maldonzout, Sel de Ibiza, verschrikkelijk lekkere chips en toffe azijn. Langzaam maar zeker ga ik mijn assortiment uitbreiden maar wel met spullen die ik zelf gebruik en/of getest heb.
Ok, dat was even een ander spoor... nu weer terug naar het filmpje. Het is van Samin Nosrat. Een héle goeie kok. Ik heb haar boek "Salt, Fat, Acid, Heat" een topwerk voor mensen die écht van koken houden. Hier gaat het over meer dan recepten, het gaat hier om technieken en hoe je de dingen lekker kunt krijgen.  Het échte werk dus. Ik zou zeggen enjoy...!

En volgende keer gaan we weer koken want ik heb een nieuw en zálig recept van Ottolenghi voor jullie klaar!