Paris...again!

Wij waren onlangs in Parijs. De zondag voor de grote brand in de Notre Dame. We zijn er toen van ver langs gelopen want eenmaal bezocht ga je eigenlijk nooit meer terug. Wie heeft er nu zin om in de eindeloze wachtrijen te gaan staan?

Jammer van dat kleine spitse torentje... want ik vermoed dat ze dat niet meer gaan vervangen. Je hoort en ziet al de wildste projecten circuleren over de heropbouw. En de Fransen kennende kan dat dus alle richtingen uit gaan!
Met Sinksen gaan we sowieso terug en we blijven dan twee nachtjes slapen. Tijd genoeg dus om even polshoogte te gaan nemen - indien mogelijk natuurlijk.
Maar eigenlijk zijn we naar Parijs gereden om Koen's kerstcadeau uit te proberen. Ik heb hem "une carte POP" cadeau gedaan. Dat is een prioritaire toegangskaart voor Centre Pompidou. We kunnen daarmee een jaar lang - van maart 2019 tot maart 2020 - alle tentoonstellingen bezoeken.

Het heeft me 75 euro gekost en het is voor twee personen. En het zàligste van al is dat je overal via een shortcut binnen mag. Géén lange rijen meer voor ons! In het verleden hebben we soms al boeiende tentoonstellingen gewoon links laten liggen omdat het ons de moed ontbrak om in de rij te gaan staan...
Deze keer was het een overzichtstentoonstelling van het werk van Victor Vasarely.

Leuk om ook de minder gekende werken eens te zien... zo wist ik niet dat hij het logo voor Renault ontwierp.

En natuurlijk hebben we ook de nodige tijd op de terrasjes gespendeerd om aan "people watching" te doen. Vlak voor je binnengaat in de Palais Royal heb je op de hoek een gezellig klein café met een groot verwarmd terras buiten. Ideaal dus op een frisse lente zondag.

Een dag in Parijs is maar een dag in Parijs geweest voor ons als we een wandeling langs de Seine en door de Tuileries kunnen maken. Juist zoals je als je naar de zee gaat toch even het strand op moet om het "echte" zeegevoel te hebben.

Zien jullie in de verte de Notre Dame? En het kleine, spitse torentje? Wel mensen da's de laatste keer
dat je ze zo gezien hebt... 24 uur later was het weg!
Voilà dat was ons daguitstapje naar Parijs...

Mijn favoriete kookboek...

Hoewel ik súper veel kookboeken heb, is er toch eentje dat altijd komt bovendrijven...
Dat van Samin. Een ongelofelijk boek als je het mij vraagt. Eentje waar ik eindelijk alles
in vind wat ik al altijd wilde weten over koken - de chemie, de processen...

Want receptenboeken daar zijn er duizenden van maar van échte "How to cook" boeken zijn er
bitter weinig te vinden.

Je hebt de écht schoolboeken natuurlijke zoals die van Spermalie en de Groene Poort maar die
geven veelal een volledig overzicht van de Franse Keuken. Basisbereidingen zoals soepen, sausen,
vlees- en visgerechten...

Er is dan ook de de Larousse Encyclopedie die bij elke hobbykok in de keukenbibliotheek zit.
Bij mij bitter weinig geconsulteerd moet ik zeggen. Ze zien er na al die jaren nog splinternieuw uit.
Geen goed teken voor een kookboek als je het mij vraagt!

Een goede poging was de basis. Prachtige boekjes op goudsnee. Juweeltjes voor de bibliotheek!
Maar ook hier weer puur bereidingen - goeie, basic bereidingen dat wel - maar niks, geen woordje uitleg WAAROM men iets doet en WAT ER GEBEURT  als je bepaalde ingrediënten toevoegt.
Ik miste dat altijd en overal...

Soms kon je hier en daar een brok informatie opvangen als je een filmpje van een goeie kok bekeek.
Die liet dan soms wel eens iets van zijn tong rollen zoals : " we doen hier zout op de ajuin zodat hij vocht gaat verliezen en dan mooi glazig wordt en niet bruin"
Puur goud heb ik die tips altijd gevonden! Maar nergens kon je die dingen in boekvorm of naslagwerk vinden... Dus heb ik uren en uren naar kookprogramma's en youTube filmpjes gekeken om uit te vinden hoe de dingen in mekaar zitten. Gluten bijvoorbeeld... daar heb ik ook even op moeten zoeken. Wist ik veel dat er eigenlijk twee soorten bloem zijn? Een met veel proteïnen en met veel minder? En dat de eerste de bloem is die veel gluten aanmaakt als je ze kneedt... dus ideaal voor brood, pizza en pasta? En dat de andere bloem beter is voor de patisserie waar je liefst géén gluten hebt!
Kan je dus gewoon vinden op het pak van de bloem. Héél simpel maar je moet het weten hé.
En nu is er eindelijk, eindelijk een boek voor de gewone mens die graag kookt en ook eens het hoe en waarom achter alles wil weten.


En nee, je moet het niet lezen, je moet er in studeren! Het is een studieboek voor de kok die vooruit wil geraken en los wil komen van receptuur en zijn eigen ding wil proberen. Dit is dé handleiding om eindelijk zonder wieltjes te leren fietsen!

Samin heeft écht een berewerk verzet! Vier jaar heeft ze over het boek gedaan. Zij is ooit zonder enige opleiding gestart in de keuken van Chez Panisse in Californië. Omdat ze maar niet begreep hoe de koks wisten wat ze wanneer moesten doen. Ze werkten zó uit het hoofd en hadden precies geen moeite met de juiste oventemperaturen te bepalen of de juiste hoeveelheid zout toe te voegen om een gerecht perfect op smaak te brengen. Je kunt natuurlijk zeggen dat het routine en ervaring is maar ergens moesten ze die dingen toch geleerd hebben...

Samin is nu ook op Netflix te zien. De serie is super leuk om naar te kijken maar kan niet aan het
boek tippen. Het is meer een soort documentaire waarvan je kan genieten tijdens slapeloze nachten...

Ik heb het boek op mijn Ipad in het Engels staan omdat het hier in het begin niet te koop was en ik sowieso graag de originelen versie heb. Maar ik heb het ook nog gekocht als boek in het Nederlands omdat ik daar dan wat kan in bijschrijven en passages onderlijnen. In studeren dus...

En nog iets dat ik leuk vindt, is dat er nergens foto's in staan maar overal leuke tekeningen!

Ben van plan om er volgend jaar workschops over te geven... iedereen kan wat extra info over de
keukenprocessen gebruiken denk ik!

Lisboa... again!

Buiten eten en drinken kan je in Lissabon natuurlijk ook het een en het ander bezoeken. Vandaar dat ik jullie vandaag tracteer op wat foto's van onze uitstapjes in en rond Lissabon.
Jullie weten ondertussen al dat Koen en ik houden van hedendaagse kunst en dus stond het Museum Maat zeker op ons programma.

Maat is gebouwd bij een oude - nu gerestaureerde electriciteitscentrale - en gelegen in het stadsgedeelte Bélem. We namen een Uber want te voet zagen we dat niet zitten.

Lissabon ligt aan de monding van de Taag. En de rivier is daar écht heel breed en de bruggen zijn dus ook héél lang. We hadden die dag schitterend en warm weer met een strakke blauwe lucht. En dat in februari!

Geef toe, van ver heeft die brug toch wel een zeker "Golden Gate" gehalte!

Van iedereen kregen we de tip om Sintra en Cascais te bezoeken...  En ja, het heeft wel wat, Sintra.
Daar staat namelijk het voormalige koninklijk paleis waar elke bewoner er een stukje heeft bij- of aangebouwd. Enige samenhang zie ik niet echt buiten dat alles ongelofelijk kleurig is. Voor mij heeft het geheel een groot Disney gehalte. Dus... niet echt mijn ding. Maar het mag gezegd zijn, het uitzicht is prachtig.

De tuin rond het paleis was zalig om in te wandelen en we hebben er ook nog lekkere koekjes gekocht...

De binnenstad van Lissabon is cosy en niet te groot en gewoonweg gezellig om in rond te lopen. En doordat ze op heuvels gebouwd is heb je toffe uitzichten.

Doordat de stad zoveel hoogteverschillen heeft doe je de vreemdste ontdekkingen...
Je stapt in de ene straat een winkel binnen en op de derde verdieping stap je weer buiten in een andere straat. Heel apart!

De grote en belangrijke straten lopen door tot aan de Taag en 's avonds zit iedereen daar te genieten van de zonsondergang...

Ook 's avonds een terrasje doen was geen probleem... En zien jullie hoe mooi de bestrating is? Overal zijn de straten met blinkende kasseitjes betegeld en overal verwerken ze er prachtige patronen in.

En natuurlijk heb ik ook nog een super leuke winkel gevonden : La Vida Portugesa! Gewoonweg top!

Nog mooier dan Merci in Parijs en het leuke was dat ze zoveel food verkochten. Sardientjes in blik&olie bij de vleet...
Op onze laatste dag zijn we naar het voormalige terrein van de Expo geweest met de niet te overtreffen Hop on Hop off bus. Het lijkt een domme toeristtrap maar eigenlijk zijn die bussen héél handig want met de prijs van één ticket kan je een héle dag op en af stappen en bezoeken wat je wilt.

 

En,ja, daar was er wéér een lange brug! Maar ook het station was de moeite waard om te bekijken... want niemand minder dan Calatrava was de architect.

's Middags zochten we altijd een snelle, lichte hap omdat na het uitgebreide ontbijt in ons hotel en het geplande restaurantbezoek van 's avonds de caloriën zich niet mochten opstapelen...

En wees maar zeker... in Lissabon kan je bère lekkere dingen vinden!

Vier nachten, vijf dagen. Het was ideaal om een stad zoals Lissabon te bezoeken. En deze keer hebben we echt ons verstand gebruikte en niet elke dag 28000 stappen gezet... want na een vol jaar La Cantine was deze stop écht broodnodig!

Lisboa...

Vorige week zijn Koen en ik enkele dagen naar Lissabon geweest. Een broodnodige break na meer dan een jaar en half ononderbroken werken in La Cantine.

Normaal gezien moet je écht ver vliegen om ergens mooi weer te hebben in de maand februari. Maar komt het nu door de opwarming van de aarde of is het gewoon een gelukkig toeval... het weer was zàlig!
En mensen, Lissabon, dat is écht een heerlijke stad. Mooie gebouwen, lekker&goedkoop eten, vriendelijke mensen en veel leuke pleintjes vol terrasjes. Wat moet een mens meer hebben op een citytrip!
Over de terrasjes gesproken... overal, maar dan ook overal kwamen we de stoeltjes van La Cantine tegen. We wisten wel dat we Portugese stoelen en tafels voor ons terras gekocht hadden maar dat ze werkelijk cultureel erfgoed waren, hebben we pas in Lissabon beseft!

En nu hadden we eindelijk de tijd om zélf eens in de stoeltjes te gaan zitten...
Lekker eten is niet duur in Lissabon en ze hebben daar hippe en trendy restaurants. Je kan er serieus wat bijleren. De beste adressen kregen we via vrienden. Bespaart je altijd een hoop gezoek en ontgoochelingen.
Oficina do Duque is zo'n adres. Geen groot restaurant en heel sober maar erg origineel ingericht. We hebben er drie gangen + fles wijn gegeten en gedronken voor geen geld.

Vooral mijn dessert - een soort chocoladepudding met zout en olijfolie was fantastisch. Ik wou er oorspronkelijk maar een klein hapje van eten en de rest aan Koen geven maar  uiteindelijk heeft hij juist maar een hapje gekregen.

Sea Me  was dan weer iets heel anders. Druk, gezellig en groot.

Het concept is eenvoudig, je kiest je eigen vis uit en die maken ze dan klaar op de grill of versnijden ze tot sushi.

Hoe duur je dan eet hangt af van je keuze. Kwestie van op de bijhorende prijskaartjes te kijken natuurlijk!
Als voorafje hebben we tempura van vis en groenten genomen en dan dorade op de grill. Top!

En natuurlijk moet je in Lissabon een pasteis de nata oftewel een pasteis de belèm eten als vieruurtje.

Persoonlijk vond ik er niet zoveel aan - alhoewel we naar de beste pasteleria geweest zijn - maar dat zal waarschijnlijk aan mij liggen. Ik hou meer van een frisse vulling met appeltjes of zo...

Next week krijgen jullie de rest van het verslag... want ik wil het bloggen dit keer kunnen volhouden en als de blogpost te lang worden gaat dat niet lukken!

The reality of being a fulltime chef...

Man, man, was me dat een jaar 2018...  Het was ongelofelijk zwaar en stressy maar tegelijk was het ook zàlig. Natuurlijk heb ik veel, héél veel moeten leren want je wordt zo maar niet van de ene dag op de andere van een huis, tuin en keukenkok een restaurantkok(je).
En de eerste maanden van La Cantine waren hél... Elke morgen moest ik een énorme berg beklimmen : de mise-en-place. Nooit heb ik dat woord beter begrepen dan nu. Alles klaar en op zijn plaats zetten. De kern missie van een lunchrestaurant. Want, ja, lunchen moet nu eenmaal redelijk snel gebeuren. We zijn hier niet in Parijs/Frankrijk waar ze op zijn gemak er twee uur voor uittrekken. Bij ons - en zeker hier in West-Vlaanderen - moet het vooruit gaan.
En dát werk, de mise-en-place, doe ik altijd alleen. En da's eigenlijk tof, ik doe dat nu heel graag... mijn zen-moment van de dag.

In het begin met de radio aan maar nu al weer maanden met mijn headphone op om te luisteren naar mijn favoriete podcasts én mijn audible books. Niemand die me stoort terwijl ik de groenten was & snij. Zálig!

Om tien uur komen onze meisjes toe - ons Sofie en Clara. Zij beginnen dan het hele restaurant klaar te zetten en de bar in te richten.

Ondertussen hebben we meestal al wat vroege koffiedrinkers en krantenlezers...

Ik krijg dan ook steevast een lekkere cappuccino mét een chocolaatje geserveerd. Broodnodig omdat dan mijn eerste ontbijt - meestal genoten rond zes uur - volledig uitgewerkt is.

Koen zorgt ondertussen voor een leuk muziekje en dan zijn we vertrokken voor de dag...
Ik zorg meestal dat ik om 11.30 klaar ben met mijn voorbereiding want we hebben altijd wel enkele hongerige, vroege vogels om te lunchen.
Om 12 uur komt mijn sous-chef van dienst toe. En dat is tijdens de week Angélique of Virginie.
Ik ben blij dat het systeem van flexi-job bestaat!

Angélique is de secretaresse van onze burgemeester. Tijdens haar lunchpauze komt ze éven koken. Ongelofelijke madame die we dan ook terecht als onze Duracell bestempelen. Virginie is verpleegkundige en werkt op de dienst Urologie in AZ Groeninge. We hebben mekaar via de kookworkshops gevonden en per toeval heeft Koen ook nog Virginie en Nick getrouwd toen hij nog schepen was.

Allebei delen we de passie voor lekker maar ook gezond eten.

Op zaterdag heb ik een leerling van Spermalie - onze Danielle - een heerlijk kind dat écht al supergoed kan koken en dat op 16 jaar!

In de zaal krijgen we op zaterdagen versterking van de zusjes Vieren. Dat zijn drie super toffe zussen - Eva, Ruthje en Hannah - die ons altijd maar dan ook altijd uit de brand helpen... Als de ene zus niet kan komt de andere en als het héél druk is komen ze met twee.
Voorlopig heb ik alleen een foto van Ruthje, maar beloofd de rest komt er ook nog aan!

Et voilà dat is dan ons team, made in heaven mag ik wel zeggen!
En nu liefste mensen ga ik het erbij laten want ik wil nog wat nieuwe recepten uitproberen voor de workshops - Ottolenghi & Big Mama -  die starten in maart en april, die reeds helemaal volgeboekt staan. Indien je geïnteresseerd bent in de bijkomende data in mei of juni, mail gerust naar mail@byttebier.com van La Cantine en Koen volgt dat dan verder op.  Hij mag wel iets doen ;)