Mijn nieuwste aanwinst...

In onze Bioplanet verkopen ze meer dan food. Ze hebben er ook een klein assortiment boeken.

En laat dat nu precies mijn zwak zijn... mijn persoonlijke Achillespees.

Meestal ben ik nogal flink en weersta de aandrang.  Ik negeer straal het rek en rij koelbloedig door naar de kassa. Maar deze week moest ik even wachten - Coronarij - en héél, héél toevallig viel mijn oog op dit schitterende boek.

Wow, wat een prachtige vormgeving! Ik nam het even in mijn handen om over de kaft te strelen... verzonken gouddruk! Heerlijk. Bovendien ook nog best een boeiend onderwerp...

Ik heb al wel eens een boek over de darmflora gekocht maar dat heb ik onmiddellijk weggegooid.

't Was een lelijk ding op slecht papier gedrukt. En de tekening op de omslag van een stel darmen in giftige kleuren droeg ook niet bij tot het leesplezier. En als de vorm niet voldoet heb ik moeite met de inhoud.

Maar dit hier... alleen de titel al " Food Pharmacy " doet je geloven in de wonderen van een goede voeding!

Zo'n boek geeft een mens weer hoop. Ik wist en voelde dat ik de Gouden Graal van de voedingsleer in mijn handen had.

Dat ding moest in mijn kar. Prijs was hier geen issue. Sommige dingen in het leven zijn nu eenmaal onbetaalbaar! ( het was maar 20 euro, ongelofelijk voor zoiets moois)

En wees gerust, het is geen kat in een zak. Vanbinnen ziet het er ook schitterend uit.

Het ligt voorlopig op mijn salontafel mooi te wezen en beloofd, ik hou jullie op de hoogte van mijn "darmflora"

Will we still have Paris?

Ja, even de TGV naar Parijs nemen is er voorlopig niet meer bij...
In ons vroegere leven hadden we altijd, altijd een uitstap naar Parijs in onze agenda staan. Ik hou nu eenmaal van een leuk vooruitzicht.

En Koen boekte steevast bij onze thuiskomst een trein voor de volgende keer Parijs.

Een dag op en neer of soms twee,drie dagen al naargelang we een gaatje zagen in het drukke schema van La Cantine.
Man, man ik heb zo'n heimwee naar die zorgeloze tijd!
Vorige zomer hadden we in augustus een leuke airbnb geboekt midden in de Marais.

Vlakbij Eataly. Je weet wel die fantastische Italiaanse winkel vol heerlijk eten en met wel vijf restaurants.
Beter kon ik niet zitten.
Kijk, we zaten in dit gebouw op het eerste verdiep. Echt tof met dat balkon. Ik kon er enkel een stoel op kwijt, de tafel was onmogelijk maar toch was het zàlig zitten met een boek of een koffietje.

Ons appartementje was juist groot genoeg om gasten te vragen en zo kwamen Pol en Lisbeth - twee échte Parijskenners - ook even logeren.

Pol is een kenner van het historische Parijs én hij kent de topadresjes om te gaan eten. En Liesbeth (Maddens) is Koens beste vriendin. Ideaal gezelschap!
Maar ook een goeie reisgids is niet mis. Zelfs voor mensen zoals wij die al jàren naar Parijs gaan.

Af en toe ontdekken we zo ook nog nieuwe dingen...

Vandaar dat we deze keer te voet langs de Seine zijn gelopen tot aan het park Citroën.
Een serieuze wandeling!
Maar langs de Seine wandelen is altijd leuk. Zeker in de zomer want er wordt dan altijd wel iets georganiseerd. Nu was het een soort dansconcours. Heerlijk hé... ondenkbaar nu in het Coranatijdperk dat de mensen zo dicht bij mekaar zijn!

Het park Citroën is aangelegd op de vroegere site van een fabriek van desinfecterend water. Onze gekende Javel. En de naam komt dus gewoonweg van de plaats waar die fabriek stond. Eau de Javel.
Water afkomstig uit Javel dus. Je hebt ook een metrostation dat zo heet...
Iets voor Trump?

Hopelijk kunnen we deze zomer terug naar Parijs gaan en weer genieten van Place de Vosges....

En de vele aperitiefjes op de terrassen...

Maar ik blijf erin geloven...we will have Paris back!

de "New Normal"...

Sorry mensen, ik heb even een off day. Wordt het verdomme ooit weer normaal?
Ik zal er zeker mee moeten leren leven... met de "New Normal"?
Het is natuurlijk niet allemaal slecht. Want is het jullie ook al opgevallen dat de meeste mensen er
fysiek écht goed uitzien. Uitgerust en licht gebruind? Dat verplichte thuiszitten heeft zo ook zijn
positieve kanten gehad.
Natuurlijk zal er nog heel wat op ons afkomen. Ik mag er niet aan denken...
En plannen gaat nu hélemaal niet meer. Je kan amper veertien dagen vooruit kijken tot de volgende fase van het plan.
Voor ons nog wachten tot 8 juni. Ik die zo graag alles regel moet dus noodgedwongen van dag tot dag leren leven. Aanpakken wat op me afkomt. Zo simpel is het. Ik haat het!
Maar misschien komt er nog iets goeds voort uit al die Corona rotzooi. Laat ons hopen dat we slimmer worden en onszelf niet meer voorbij lopen in de toekomst...

Omdat we allemaal wat troost nodig hebben deze dagen geef ik jullie nog een leuk hapje voor bij je aperitief van vanavond. Pizza bianco. Eigenlijk geen écht recept, eerder een kitchenhack.
Zet je oven op minstens 200° en leg er een bakplaat in om op te warmen. Neem dan een rol pizzadeeg.

Bestrijk het deeg met olijfolie en strooi er wat lekkere italiaanse of provencaalse kruiden over. Gewoon rozemarijn en tijm zijn ook goed natuurlijk.

Werk af met wat Maldonzout en zwier de oven in. Hou je pizza in het oog en haal hem eruit als hij mooi gekleurd is. Heerlijk zo warm bij je glaasje wijn!

Pizza Bianco


Ingredienten


. een rolletje pizza deeg
. olijfolie
. kruiden : gedroogde tijm, rozemarijn en/of provencaalse kruiden
. Maldonzout

De herontdekking van de rijstkoker...

Bij het opruimen van de kasten heb ik mijn rijstkokertje weer teruggevonden.
Eigenlijk dacht ik dat hij weg was. Opgeruimd in een Marie Kondo bui...
Gelukkig niet. Want de laatste tijd geeft dat ding me ongelofelijk veel joy!

Rijst koken is niet moeilijk. Zeker niet die van Bosto in die zakjes. Dacht ik.
Maar ik weet niet of je ooit de volle bio rijst van Bosto in zakjes geprobeerd hebt.
Op de verpakking staat : kooktijd 20 min. Da's pure waanzin.
In het dubbel van de tijd zijn die rijstkorrels nog niet eetbaar.
Rubbery... zo zijn en blijven ze. Zelfs na ettelijke tijd in het kookvocht.

Dus een verandering van strategie was meer dan noodzakelijk.
Ik heb dat dubbel aangepakt. De rijstkoker is weer uit de kast gekomen.
En ik heb ook andere rijst gekocht. Basmati. Lekker, héél lekker ondanks het feit dat Basmati toch een onmiskenbare geur van vuile kousen verspreidt.

De rijstkoker is een klein juweel. De rijst erin met wat water (hij moet een vinger onderstaan) en aanzetten. Na een kleine vijftien minuutjes slaat hij automatisch uit en blijft de rijst nog een hele tijd goed warm. Super gewoonweg. En zo eenvoudig...
Om jullie ook aan de rijst te krijgen, heb ik een ongelofelijk lekker receptje.
Met maar drie ingrediënten. Of vijf als je het bouillonblokje en het Maldonzout meetelt.
Je kookt dus eerst rijst. Welke je ook maar wilt maar geloof me Basmati is de lekkerste.
Kook die in bouillon. Bak ondertussen een héle pan vol ajuinringen op een rustig vuurtje.
Lekker traag, we hebben nu toch tijd zat. Doe zeker wat zout op je ajuinen en laat ze langzaam héél langzaam garen en bruinen. Pure, pure umami krijg je dan...

Doe de rijst erbij, warm alles nog eens door en werk af met een scheut soyasaus. Overdrijf niet, begin met een beetje, proef en voeg meer toe naar wens.

Simpel maar o, zo lekker.... en het past bij alles!



Ingrediënten


. basmati rijst
. een bouillonblokje
. veel ajuin in ringen gesneden
. soyasaus
. Maldonzout

The Art of Fridge organization.

Goed eten, lekker eten en niet te duur eten is een kwestie van organisatie. Vooral frigo organisatie.
Dat weet ik. In La Cantine - 't is daar mijn werk natuurlijk - doe ik dat vanzelf.
Maar thuis... hola pola, da's een ander paar mouwen. Hier was duidelijk werk aan de winkel.
Ik heb dus heel de frigo in de berging - mijn voorraadfrigo - uitgeladen.

Alles mooi op datum gelegd en ondertussen de binnenkant een deugdelijk sopje gegeven.
Dan mijn inventaris - op datum - netjes op een briefje geschreven en aan de deur gehangen. Top hé, dat ik daar niet vroeger opgekomen ben.
Maar ja, vóór Corana was ik meestal al blij dat ik überhaupt boodschappen voor thuis kon doen, laat staan dat ik dan nog in staat was om een lijstje te maken. But you never know... misschien blijven sommige goeie gewoontes nu eindelijk plakken?
Dat was deel één. In deel twee heb ik een diepgaand onderzoek gevoerd naar het nut van de twee verschillende groentenschuiven. En vooral naar het schuifklepje op die schuiven. Dat ding is al altijd een raadsel voor me geweest...

Ziehier wat ik gevonden heb.
De ene schuif moet je gebruiken voor de producten die ethyleen gas verspreiden en een voorkeur hebben voor "low humidity".  Daarvoor is natuurlijk dat klepje dat je kan verschuiven! Open of toe... Eureka, hoe simpel kan het leven zijn! Open is dus voor gastjes die ethyleen produceren en liefst aan de droge kant zitten. Zoals : appels & peren, rijpe bananen, avocados, vijgen, meloenen, kiwis, mangos, papayas, en steenvruchten.

Hoge vochtigheid is klepje toe en dus zalig voor sla, witloof, brocoli, spruitjes, kolen, wortelen, bloemkool, komkommers, aubergines, groene bonen, paprikas en de zachte kruiden.

Als je er even over nadenkt, de logica zelve. Waarschijnlijk staat dat allemaal vermeld in de gebruiksaanwijzing die ik bij de ijskast gekregen heb. Maar ik lees die nooit. Alle gebruiksaanwijzingen gaan allemaal samen in een grote doos en komen er alleen uit als ik in paniek ben van de foutmeldingen...

Wijn en zo...

Elke avond tussen zes en zeven vraagt Koen "Iemand een aperitiefje?"
Het is nu een dagelijks terugkerend ritueel geworden.
Kwestie van de zoveelste quarantaine dag af te sluiten.
Waarschijnlijk zijn we helemaal niet goed bezig.
Maar 't kan me gestolen worden... ik heb het écht wel gehad.

Natuurlijk is het tof dat ik al de werkjes die al eeuwen op me lagen te wachten eindelijk afwerk.
Maar ja, hoe lang moet ik zo nog bezig blijven?

De uitzichtloosheid van de toestand dwingt me dus tot het dagelijks nuttigen van alcohol.
Om stoom af te laten... Ik veronderstel dat er nog mensen zijn die met dat probleem worstelen?

De hoeveelheid drank en de afwas van de glazen wordt door Koen onder controle gehouden.
Het grote voordeel is dat we met drie zijn om een fles te delen!
Maar de hoeveelheid lege flessen is wel lichtelijk confronterend...

Man, man, ik mis de terrasjes zo en vooràl het leuke gezelschap op die terrasjes.
Gelukkig schijnt de zon bijna elke dag en kunnen we 's middags buiten eten.
Maar ik zit wel elke dag met mijn liefste ventje buiten. Om te eten én te babbelen.
Normaal hebben we mekaar altijd iets te zeggen. Maar nu zijn we ver uitgepraat.
Hebben alles al gezegd wat er te zeggen valt. Ik kan niet altijd over Van Ranst bezig blijven hé.
En dus lees ik. Doe ik zéér graag. Maar ik merk dat, nu ik zeeën van tijd heb, lezen minder leuk is.
Zo stom, ik verlang al jaren naar meer tijd om te lezen... ik heb die nu en 't is wéér niet goed.

Toch niet te geloven hé, ooit was tijd een schaars goed. Ik had er nooit genoeg van, altijd was er iets dat dringend moest gebeuren. En nu heb ik er verdomme over...
Om niet te flippen - deze week ben ik even uit de bocht gegaan - heb ik een strak plan opgesteld.
Maandag is het kuisdag en wasdag. Dinsdag boodschappen en strijken.
Woensdag mag er een groter werk worden aangevat. Donderdag doen we boodschappen voor La Cantine en op vrijdag en zaterdag gaan we vanaf volgende week take away doen....
Joepie! Eindelijk weer wat écht werken!
En zondag is rustdag. Dan mag er ook overdag naar Netflix gekeken worden.
Mijn schermtijd is met 11% gedaald.
Maar dat ding weet natuurlijk niet dat ik 's avonds ook nog TV kijk!

Liefste mensen ik besef dat mijn blog voor het moment absoluut geen foodblog is maar wanhoop niet. Er komen nog ooit recepten.
Maar nu even niet... ik ben in quarantaine!

Grocery shopping is hell...

Boodschappen doen heb ik altijd zàlig gevonden. En zéker als ik ongestoord - zonder tijdsdruk dus - over de markt van Rijsel kon struinen. Waar zijn die heerlijke tijden gebleven...

En nu met dat prachtige lenteweer van de laatste dagen komen de kriebelingen boven. Gewoon even flaneren over de markt en boem... ik krijg inspiratie om iets lekkers te maken!

En nu heb ik verdomme tijd zat en tóch moet ik soms mijn best doen om te koken. Kookboeken, youtubefilmpjes en instragramfood bij de vleet maar de goesting laat het soms fameus afweten.
Er zal wel een of andere psychologische verklaring voor te vinden zijn vermoed ik. Het "lockdown syndroom" of zo.

Los van de inspiratie is de realiteit van het boodschappen doen een gruwel. Pure horror.
Het begint met uitstelgedrag. Eerst bedenk ik dat ik best op dinsdag boodschappen ga doen. Ideale dag, waarschijnlijk nergens veel volk. Dan beslis ik dat we best wat creatief kunnen zijn met wat we in huis hebben en stel ik het allemaal uit tot donderdag. Da's geen vrijdag en ook geen zaterdag. Moet dus doenbaar zijn. Nu moet ik ook voor Bomma boodschappen doen. Die is de gemakkelijkheid zelve. Ze heeft niet vlug iets tekort. Mijn moeder heeft de oorlog meegemaakt en dat blijkt in Corona tijden een zegen. Die mensen kennen de parabel van vijf broden en twee vissen uit hun hoofd. Ik heb hier nog héél wat in te halen maar het lukt iedere week al beter en beter...

Ok, D-day is aangebroken. Handschoenen, check, ontsmettingsmiddel, check. Ik neem afscheid van het hele gezin, bel naar Bomma dat ik dus nu écht vertrek en weg zijn wij!
Ik geef hier wel even mee dat ik in een bevoorrechte positie verkeer omdat mijn lieve groentenboer in hetzelfde gebouw woont en dus mijn kraakverse groentjes aan mijn voordeur geleverd worden... Dank u Francis!!!

Colruyt is geen optie, véél te lange wachtrijen. Ik heb misschien nu wel veel tijd maar veel geduld blijk ik nog altijd niet te hebben. En ik erger me ook groen aan alle "ongehoorzame" mensen. Hebben jullie dat ook? Ik voel me soms precies weer terug in de lagere school : "Juffrouw, die kindjes zijn stout!"

Ok, het wordt dus weer die Carrefour naast de Bioplanet. Daar zijn ze redelijk chill. Niet het beste warenhuis maar vuilzakken en spuitwater én wc papier vind je er wel.
De Bioplanet is top. De klanten zijn "bewuste" en "verantwoordelijke" burgers. Ze bewaren afstand en er heerst een sfeer zoals in een yogales. Het is natuurlijk iets slechter voor de portemonnee, maar soit voor winkelcomfort moet je iets over hebben.
Eenmaal dat alles achter de rug moet je terug naar huis met al je "besmette" spullen. Ik denk altijd dat als de dingen eenmaal maar in mijn huis staan dat ze gezuiverd zijn van alle kwaad. MAAR BRUNO ZEGT : MAMA DAT IS NIET WAAR. Ik moet die dingen uren laten staan, zonder ze te gebruiken. En pas sinds gisteren weet ik nu ook dat de diepvries die vuile Covid-19 ook niet doodt. Dus de dozen van de pizza blijven besmet!


Wanneer, wanneer wordt boodschappen doen weer héél gewoon?

Mijn voorlopige oplossing voor het probleem is denken aan wat er gezegd wordt in mijn meditatie app HEADSPACE : don't forget there is always a blue sky above the clouds...

Overleven en eten in tijden van Corona...

                                              
     

                                                   
Eindelijk zit ik dan weer eens terug achter mijn trouwe Mac. Mag ik hier zeggen... dankzij Corona?
Of is dat ongepast? Ik weet het niet meer. Corona is een grote, dikke duistere wolk die heel de wereld lam legt. Maar ergens heeft die lelijke wolk ook wel een héél klein zilveren randje.
Alhoewel - dat moet ik eerlijk toegeven - zie ik dat zilveren lijntje 's nachts om drie uur meestal niet meer. Et voilà, door Corana neem ik dus weer de tijd om te bloggen...

Om te beginnen, zal ik even de toestand hier thuis kort schetsen.
Wij hokken momenteel met ons drie samen. Koen, Bruno en ik. Bruno is terug thuis bij ons. Wegens einde relatie en geen onmiddellijk onderkomen ter beschikking. Nu valt die nieuwe huisgenoot eigenlijk wel reuze mee. Best gezellig in feite. Ik heb weer een maatje om naar Endeavour Morse te kijken en Koen kan weer voluit over de politiek babbelen...
En sowieso zitten Koen en ik - in niet Coronatijden - meestal lange dagen in La Cantine en heeft Bruno hier thuis dus vrij spel.

Bomma, die sukkel, zit nu héél alleen in haar appartementje. Gelukkig is het een héél moderne Bomma en kan ze goed uit de weg met al de sociale media. Internet is een zegen in deze tijden!
Maar veiligheid voor alles en ons Bomma is al 86 dus we gaan super voorzichtig met haar om.
Ze heeft een leuk balkon en we wandelen regelmatig tot bij haar ze houdt dan audiëntie vanop haar balkon.

Wat doen jullie de héle dag? Wij hebben hier allemaal een eigen programma.
Bruno werkt van thuis en dus moeten we zekere regels in acht houden. Als hij helemaal aan het uiteinde van de tafel zit, is hij op zijn werk. Zit hij in het midden dan is hij thuis en mogen we lawaai maken. Duidelijk maar wel beperkend natuurlijk.
Koen heeft geen écht strak plan maar gaat regelmatig naar La Cantine, loopt bijna dagelijks zijn kilometers en volgt het nieuws én Van Ranst op de voet.

Ik daarentegen heb een zéér strak programma. Twee jaar intens La Cantine laten zijn sporen na.
Al de kasten moeten onderhanden genomen worden. De kleerkast, de serviezenkasten, de voorraadkast, de kruidenkast én al mijn boekenkasten. Méga, méga veel werk dus. Ik ga er soms verschrikkelijk van stressen...

Nu hebben Koen en Bruno me gisteren zéér streng toegesproken en ik ben dus een klein beetje gekalmeerd. Maar toch blijf ik het moeilijk vinden. Ik wil gewoon naar niveau nul. Nu de buitenwereld een chaos is, wil ik tenminste mijn huis onder controle hebben.
In het kader van de nieuwe aanpak wil ik ook weer wat meer bloggen. Uit schuldgevoel omdat ik hier al zo lang niks meer doe en ik iedere dag meldingen krijg van nieuwe volgers. Maar vooral omdat ik het héél graag doe. En - bonus -  ik word er rustig van...

En omdat we in deze moeilijke tijden elke dag deugd hebben van een lekker aperitiefje, stel ik jullie een toffe dip voor. Witte bonenpuree, eens wat anders dan hoummous. Goedkoop en in principe recht uit de voorraadkast.

Ingrediënten voor de bonenpuree

• 2 blikken grote witte bonen
• enkele tenen geroosterde knoflook*
• lekkere olijfolie
• zout, liefst Maldon
• enkele takjes jonge tijm

Werkwijze voor de bonenpuree


Doe de afgelekte bonen in een blender/thermomix samen met enkele teentjes geroosterde knoflook en wat zout. Blend alles en voeg indien geleidelijk de olijfolie toe. Proef even of er nog zout bij moet... waarschijnlijk wel want de puree wordt pas lekker door het toevoegen van voldoende zout.
Garneer met de verse tijm en indien je de puree zo zuiver serveert zou ik die afwerken met wat
za'atar.

* geroosterde knoflook

Steek een hele bol knoflook in zilverpapier in de oven op 180° en steek er af en toe met een scherp
mesje in. Als je mes er doorgaat als door boter is de knoflook klaar. Je kan de look uit de teentjes knijpen en dat in een confituurpotje onder goed wat olijfolie bewaren. Héél lekker en stukken verteerbaarder dan verse look.

Voilà, de eerste blogpost is een feit!