Eindelijk zit ik dan weer eens terug achter mijn trouwe Mac. Mag ik hier zeggen... dankzij Corona?
Of is dat ongepast? Ik weet het niet meer. Corona is een grote, dikke duistere wolk die heel de wereld lam legt. Maar ergens heeft die lelijke wolk ook wel een héél klein zilveren randje.
Alhoewel - dat moet ik eerlijk toegeven - zie ik dat zilveren lijntje 's nachts om drie uur meestal niet meer. Et voilà, door Corana neem ik dus weer de tijd om te bloggen...
Om te beginnen, zal ik even de toestand hier thuis kort schetsen.
Wij hokken momenteel met ons drie samen. Koen, Bruno en ik. Bruno is terug thuis bij ons. Wegens einde relatie en geen onmiddellijk onderkomen ter beschikking. Nu valt die nieuwe huisgenoot eigenlijk wel reuze mee. Best gezellig in feite. Ik heb weer een maatje om naar Endeavour Morse te kijken en Koen kan weer voluit over de politiek babbelen...
En sowieso zitten Koen en ik - in niet Coronatijden - meestal lange dagen in La Cantine en heeft Bruno hier thuis dus vrij spel.
Bomma, die sukkel, zit nu héél alleen in haar appartementje. Gelukkig is het een héél moderne Bomma en kan ze goed uit de weg met al de sociale media. Internet is een zegen in deze tijden!
Maar veiligheid voor alles en ons Bomma is al 86 dus we gaan super voorzichtig met haar om.
Ze heeft een leuk balkon en we wandelen regelmatig tot bij haar ze houdt dan audiëntie vanop haar balkon.
Wat doen jullie de héle dag? Wij hebben hier allemaal een eigen programma.
Bruno werkt van thuis en dus moeten we zekere regels in acht houden. Als hij helemaal aan het uiteinde van de tafel zit, is hij op zijn werk. Zit hij in het midden dan is hij thuis en mogen we lawaai maken. Duidelijk maar wel beperkend natuurlijk.
Koen heeft geen écht strak plan maar gaat regelmatig naar La Cantine, loopt bijna dagelijks zijn kilometers en volgt het nieuws én Van Ranst op de voet.
Ik daarentegen heb een zéér strak programma. Twee jaar intens La Cantine laten zijn sporen na.
Al de kasten moeten onderhanden genomen worden. De kleerkast, de serviezenkasten, de voorraadkast, de kruidenkast én al mijn boekenkasten. Méga, méga veel werk dus. Ik ga er soms verschrikkelijk van stressen...
Nu hebben Koen en Bruno me gisteren zéér streng toegesproken en ik ben dus een klein beetje gekalmeerd. Maar toch blijf ik het moeilijk vinden. Ik wil gewoon naar niveau nul. Nu de buitenwereld een chaos is, wil ik tenminste mijn huis onder controle hebben.
In het kader van de nieuwe aanpak wil ik ook weer wat meer bloggen. Uit schuldgevoel omdat ik hier al zo lang niks meer doe en ik iedere dag meldingen krijg van nieuwe volgers. Maar vooral omdat ik het héél graag doe. En - bonus - ik word er rustig van...
En omdat we in deze moeilijke tijden elke dag deugd hebben van een lekker aperitiefje, stel ik jullie een toffe dip voor. Witte bonenpuree, eens wat anders dan hoummous. Goedkoop en in principe recht uit de voorraadkast.
Ingrediënten voor de bonenpuree
- 2 blikken grote witte bonen
- enkele tenen geroosterde knoflook*
- lekkere olijfolie
- zout, liefst Maldon
- enkele takjes jonge tijm
Werkwijze voor de bonenpuree
Doe de afgelekte bonen in een blender/thermomix samen met enkele teentjes geroosterde knoflook en wat zout. Blend alles en voeg indien geleidelijk de olijfolie toe. Proef even of er nog zout bij moet... waarschijnlijk wel want de puree wordt pas lekker door het toevoegen van voldoende zout.
Garneer met de verse tijm en indien je de puree zo zuiver serveert zou ik die afwerken met wat
za'atar.
* geroosterde knoflook
Steek een hele bol knoflook in zilverpapier in de oven op 180° en steek er af en toe met een scherp
mesje in. Als je mes er doorgaat als door boter is de knoflook klaar. Je kan de look uit de teentjes knijpen en dat in een confituurpotje onder goed wat olijfolie bewaren. Héél lekker en stukken verteerbaarder dan verse look.
Voilà, de eerste blogpost is een feit!
